Het einde komt nu dichtbij.

Na een onrustige nacht, vanwege de klamme warmte, wel lekker ontbeten. Deze dag was weer in "vrije dag" en moest ik zelf invullen. Ik had wat kaartjes verzameld bij de receptie en ben op zoekn gegaan naar een aantal bezoekplaatsen. Als eerste stond een walvisfabriek op de planning. Deze lag vlak bij Horta, alleen kon deze niet zo makkelijk vinden. Uiteindelijk kwam ik eerst uit bij het aquarium van Horta. Deze eerst bezocht. Bij het kaartje zat toegang tot een klein museum over een familie die Faial eigenlijk op de kaart hebben gezet. Dit was een zakenman die handelde in wijn en is per toeval op de azoren terecht gekomen. Hij vond het hier zo lekker dat hij hier een business heeft opgezet. Daarna doorgelopen naar het aquarium, tenminste voor zover je het een aquarium kunt noemen. Het was meer een opvang plek. Degene die mij rondleidde vertelde mij ook dat dit een station was van waaruit vissen naar allerlei internationale aquaria werden getransporteerd. Ook zat er op het moment een zeeschildpad in quarantaine vanwege een ontstoken oog en wat wonden. Deze was gered uit een visnet en werd hier verzorgd totdat ze weer klaar was om de oceaan te gaan verkennen. Het was een leuke tussenstop, maar ik was nog steeds opzoek naar de walvisfabriek. Wat bleek, ik was er straal voorbij gelopen. 

Erg interessant museum die gevestigd is in een oude walvisfabriek. Op de buitenplaats zie je de lieren waarmee de potvis de kant op werd gesleept. Apart om te realiseren dat hier waarschijnlijk honderden potvissen open zijn gesneden en ontleed. Zo'n groot, majestueus beest wat daar dan levenloos op de kant ligt. Er werden ook filmpjes getoond waarop het hele proces van potvis vangen tot ontleden en oliewinning te zien was. Bruut om te zien hoe dat gaat, want de potvis is niet in een keer dood. Eerst wordt deze geharpoeneerd door een staartdeel. De harpoen zit vast aan een touw die aan de boot vast zit. Zo vaarden ze rond totdat de potvis moe word. Daarna naderden ze de potvis en begonnen te met het harpoeneren van het lichaam. Dit kon wel even doorgaan, want het was een kwestie van geluk of het hart geraakt werd. Met gemixte gedachten liep ik door de fabriek, hoe kan je nou zo'n prachtig dier zo bruut afmaken. Wij mensen zijn er niet voor gemaakt om dit dier te doden. Maar ja deze mensen waren in die tijd erg arm en konden niet anders. Dit was puur overleven op deze toen nog arme eilanden. Gelukkig is de walvisvaart hier afgelopen en zijn het volgens mij zeer welvarende eilanden. 

Na het museum doorgereden naar, ja alweer, de vulkaan. Dit landschap intrigeerde mij enorm en besloot het verder te verkennen. Er stond een stevige wind maar ik besloot toch te gaan. De wind werd echter steeds sterker en zo kwam ik in een heuse zandstorm die mij zowat zandstraalde. Dit gaf wel weer een extra dementie aan het landschap. Ik waande mij zo in de film "Book of Eli" voor de mensen die deze film kennen. Dit landschap werkte zo op mij fantasie dat ik een soort van Apocaliptisch verhaal ging spelen in dit landschap. Zie je het al voor je, een volwassen persoon die met stokken als zwaarden door een verlaten landschap loopt en hier dan al vechtend doorheen loopt. Gelukkig was er niemand die mij zag in dit verlaten landschap. Sorry, maar soms neemt mijn fantasie het over en zit ik in mijn eigen wereld, moet kunnen toch. Het was daarnaast ook nog goed voor mijn conditie, zo rennend en springend door het mulle zand. Nog een voordeel de tijd vliegt voorbij en rond een uur of 5 besloot ik terug te gaan naar mijn hotel om even goed te douchen, want het zand zat overal. 

Weer op zoek naar een restaurant ( ja het begint te vervelen, maarja het moet toch elke avond gebeuren ) en ik had op internet goede recensies gelezen van een naburig restaurantje. Hier naar op zoek gegaan en ik dacht dat ik hem had gevonden. Helaas ik was gaan zitten in een ander restaurant. Er werd brood op tafel gezet en ik dacht dat dit standaard service was, maar daar kwam ik wel achter op de rekening dat dit niet het geval was. Het hoofdgerecht was kip met patat, maar de kip was veel te zout, alsof je een hap zeewater naar binnen werkt. Het nagerecht was daarentegen heerlijk en zelf gemaakt. Hoe toepasselijk het gerecht heette grof vertaald Vulkaan pudding. Heerlijke afsluiter. Een broodmandje wat dus geen service was, een veel te zout hoofdgerecht maar wel een lekker toetje. Ik zeg laters, geen fooi voor dit restaurant. Dit heb ik tot nu wel bij elk restaurant maar dit was toch wel een erge tegenvaller.

Morgen is het weer zover, dan vlieg ik naar Ponta Delgada. Dit is mijn laatste tussenstop voor de vlucht naar het altijd zonnige Nederland. Het was weer een leuke dag waarin ik nog wat heb geleerd en me weer kind heb gevoeld. Slaap lekker en tot over een aantal dagen weer in Nederland.